اخبار باشگاه اقتصاددانان

یکی از متغیرهای اقتصادی که همواره مورد توجه مردم و سیاستمداران بوده، نرخ ارز است؛ چرا که از یک طرف بر قدرت خرید مردم تاثیر مستقیم داشته و از طرف دیگر کنترل آن، برای سیاستمداران معمولا یک دستاورد مهم محسوب شده و رشد آن باعث واکنش منفی نسبت به مقامات اقتصادی شده است. در همین راستا طی دهه‌های گذشته، دولت‌ها معمولا به نرخ ارز نگاه سیاسی داشته‌ و صرف‌نظر از عوامل اقتصادی محرک آن، سعی در تثبیت این متغیر داشته‌اند. با این حال از منظر اقتصادی، نرخ ارز یک متغیر درونزا بوده که از طریق فعل و انفعالات مختلفی که بین متغیرهای اقتصادی و البته متاثر از وضعیت سیاسی کشور رخ می‌دهند، تعیین می‌شود.

طی سالیان گذشته، داستان سقوط ارزش ریال به روایتی آشنا اما تلخ برای ایرانیان بدل شده است. اما این روایت، برخلاف آنچه گاه به‌‌‌صورت تقلیل‌‌‌گرایانه تنها به «تحریم» نسبت داده می‌شود، حکایتی چندلایه از سیر تاریخی سیاستگذاری، فقدان ساختارهای نهادی، فرهنگ اقتصادی و مناسبات جهانی است؛ چندان که سقوط ارزش ریال، بخشی از اعتماد عمومی، افق توسعه و ظرفیت نهادی کشور را نیز با خود به یغما برده است.

کسب‌و‌کارهای کوچک و متوسط، در بسیاری از کشورها بازیگران بزرگ و موتور محرکه اصلی برای رشد اقتصادی هستند، اما درست مانند موتور یک ماشین فرسوده که سال‌هاست به آن رسیدگی نشده، کسب‌وکارهای کوچک و متوسط هم در غیاب عوامل متعددی همچون پایداری و ثبات در محیط کسب‌وکار و فضای رقابتی، اثرگذاری مطلوب و مورد انتظار را نشان نداده‌اند.

اصولا صنایع کوچک دارای کارکنان کمتر از ۱۰نفر، شامل کارگاه‌های کوچک و کارگاه‌های خانوادگی، نوعی از ساختار کارگاه‌های صنعتی چابک با سرمایه‌ کم و تکنولوژی‌‌های با سطح کمتر از متوسط هستند. در صورتی که این کارگاه‌ها به صورت وسیع و در مکان‌‌های جغرافیایی یکسان و با محصول، تهدید و فرصت یکسانی مستقر شوند، تشکیل خوشه صنعتی می‌دهند و از مزیت‌‌های خوشه‌‌ای شدن مانند خرید مشترک، فروش مشترک، زیرساخت‌‌های یکپارچه، سرریز نیروی انسانی، تشکیل بازارهای محلی نیروی انسانی، تشکیل بازارهای محلی تعمیر و نگهداری و آموزش و اطلاع‌رسانی محلی، استقرار خدمات تخصصی کسب‌‌وکارها در محل، تشکیل نهادهای عمومی خدمات‌‌رسان، استقرار بانک‌های تخصصی در محل و در کل مزیت‌‌های ناشی از مقیاس و هم‌‌مکانی بهره خواهند برد.

کسب‌‌وکارهای کوچک، نهادهای محدود اقتصادی هستند که از طریق انباشت منابع مالی خرد، کارآفرینی و پیوند صنایع، زمینه‌های توسعه اقتصادی را فراهم می‌‌آورند. این کسب‌‌وکارها در افزایش متغیرهایی مانند رشد اقتصادی، اشتغال و تولید ثروت و کاهش فقر کشورها نقش حیاتی دارند. ظرفیت مشاغل کوچک در خلق فرصت‌‌های شغلی جدید و به کار گرفتن نیروهای بیکار یکی دیگر از کارکردهای این بنگاه‌هاست. ایده‌های کارآفرینی و دانش‌‌بنیان در بستر کسب‌‌وکارهای کوچک و متوسط رشد و گسترش پیدا می‌‌کنند. به همین دلیل رابطه معنا‌‌داری بین رونق کسب‌‌وکارهای کوچک و توسعه کارآفرینی وجود دارد.

در دنیای امروز که صنایع بزرگ عمدتا رشد اقتصادی را در کشورها رقم می‌‌زنند و البته پیشران رشد اقتصادی هستند، توجه به کسب‌وکارهای خانگی و مشاغل خانگی از قلم افتاده است.

مقامات ایرانی و آمریکایی بار دیگر پای گفت‌‌‌وگو و مذاکره نشستند. آنچه در عرصه بین‌المللی رخ داد، نشان می‌دهد این‌‌‌بار دیگر سخن گفتن از مذاکره با آمریکا، امر سهل‌‌‌الوصول‌‌‌تری است و مقامات ایرانی درصددند پای میز مذاکره با طرف آمریکایی بنشینند تا شاید توافقی حاصل شود که ایران یا حتی منطقه را تحت‌‌‌تاثیر قرار دهد.

آیا زمان عمل جراحی اقتصاد ایران فرا رسیده است؟پاسخ به این سوال به نظر بااهمیت است. دهه ۶۰ میلادی که کشمکش شدیدی بین رهبران حزب کمونیست چین برقرار بود،

طراحی سناریویی واقع‌گرایانه و قابل اجرا برای مرحله‌‌ پساتوافق، از بسیاری جهات، حتی از محتوا و شروط توافق مهم‌تر است.

در سال‌های اخیر، تحولات نظم منطقه‌‌‌ای در خلیج‌فارس وارد مرحله‌‌‌ای تازه شده که دیگر نمی‌‌‌توان آن را صرفا با شاخص‌‌‌های جغرافیایی یا منابع انرژی توضیح داد. این منطقه اکنون به میدان رقابت گفتمانی، بازتعریف هویت‌‌‌ها و شکل‌‌‌گیری سازه‌‌‌های ژئوپلیتیک جدید بدل شده است. در شرایطی که ناسیونالیسم راست‌‌‌گرای افراطی در سطح بین‌الملل قدرت گرفته و چندجانبه‌‌‌گرایی لیبرالیستی، حتی در کشور پدران بنیان‌گذار دچار بحران مشروعیت شده، پنجره‌‌‌ای برای بازآفرینی نقش تمدنی ایران در خلیج همیشه فارس گشوده شده است؛ نقشی که بر مبنای تاریخ، هویت و منافع راهبردی ایران قابل احیاست؛ فرصتی که شاید بیشتر از هر چیز دیگری، نیازمند احیای دیپلماسی ازدست‌رفته است؛ دیپلماسی‌ای که تا جایی زمین‌‌‌گیر و دور از دنیا شده است که حتی دیگر طالبان را مجبور به پایبندی به معاهدات بین‌المللی و بین دو کشور نمی‌‌‌‌‌‌کند.

تحولات جدید در نظم منطقه‌‌‌ای خلیج‌فارس را نمی‌‌‌توان صرفا در چارچوب جغرافیای طبیعی یا منابع انرژی تحلیل کرد، بلکه باید آن را به‌‌‌مثابه میدان بازتعریف سازه‌‌‌های تاریخی، منازعه‌‌ هویتی و رقابت‌‌‌ ژئوپلیتیک دید. در شرایطی که بازگشت ناسیونالیسم راست‌‌‌گرا در نظام بین‌الملل، جهان‌‌‌وطن‌‌‌گرایی لیبرال را به حاشیه رانده و چندجانبه‌‌‌گرایی را دچار بحران مشروعیت کرده، پنجره‌‌‌ای برای بازآفرینی نقش تمدنی ایران در خلیج فارس گشوده شده است. اکنون منطق «دولت‌‌‌ملت» به‌‌‌جای نظم ایدئولوژیک فراملی نشسته و سیاست خارجی کشورها بیش از پیش تابع منافع ملی و سازوکارهای واقع‌‌‌گرایانه شده است.

حادثه غم‌‌‌انگیز و جانکاه بندر شهید رجایی، علاوه بر خسارت‌‌‌های جبران‌ناپذیر انسانی، از بُعد اقتصادی هم زخمی دیگر بر پیکر نحیف اقتصاد ایران وارد کرد. این بندر، با سرمایه‌گذاری‌‌‌های گسترده در دهه‌‌‌های قبلی و برخورداری از تجهیزات لجستیک و موقعیت جغرافیایی مناسب، بندری استراتژیک و یک گلوگاه تجاری برای اقتصاد کشور است. براساس آمار رسمی گمرک کشور، در سال ۱۴۰۳ بندر شهید رجایی حدود ۲۱‌درصد وزن و ۲۸‌درصد ارزش دلاری واردات کشور را به خود اختصاص داده و در جایگاه نخست بوده است. سهم این بندر از صادرات نیز از نظر وزنی و ارزش دلاری به ترتیب حدود ۲۱ و ۱۵‌درصد بوده و در جایگاه دوم است. بنابراین مجموعا بیش از ۴۰‌درصد از تجارت خارجی ایران از طریق این بندر پردازش می‌شود و اختلال در عملکرد آن اثرات وسیعی بر اقتصاد کشور می‌‌‌گذارد.

دونالد ترامپ، رئیس‌‌‌جمهور ایالات‌متحده، رابطه‌‌‌ خصمانه‌‌‌ای با تخصص دارد. تحقیر کردن‌‌‌های او کاملا نمایان شده است؛ زیرا هشدارهای اکثر اقتصاددانان در مورد اجرای تعرفه‌‌‌های گسترده را رد کرد. در نتیجه، ترامپ بازارهای جهانی را به رکود کشانده و به رکودی عمیق‌‌‌تر تهدید کرده است. جولین زلیزر، ستون‌‌‌نویس فارن‌‌‌پالیسی که پروفسور تاریخ و روابط‌عمومی در دانشگاه پرینستون است، می‌‌‌نویسد: در حالی که ترامپ توسط چند اقتصاددان دلسوز احاطه شده است که «برنامه رشد مجدد» را پیش می‌برند، اما با «محترم‌‌‌ترین صداها» در مورد این موضوع مخالفت کرده است. تصمیمات غیرمتعارف رئیس‌‌‌جمهور ایالات‌متحده نباید غافلگیر‌کننده باشد. او براساس غریزه حکومت می‌کند.

در علم اقتصاد، احترام به منطق بازار، به‌‌‌ویژه در حوزه اقتصاد بین‌الملل، نه یک انتخاب صرف، بلکه یک ضرورت بنیادین برای دستیابی به کارآیی، رفاه و توسعه پایدار است. تجربه‌‌‌های تاریخی، از اسموت-هاولی تا جنگ تعرفه‌‌‌ای ترامپ، به‌‌‌وضوح نشان داده‌‌‌اند که نادیده‌‌‌گرفتن اصول بازار آزاد می‌‌‌تواند هزینه‌‌‌های سنگینی بر اقتصاد ملی و نظم جهانی تحمیل کند.

تجارت در حصار گلوگاه‌‌‌های داخلی و بین‌المللی است؛ سال‌ها اتکا و وابستگی به درآمدهای نفتی نیز سبب شده که توجه سیاستگذاران حوزه اقتصاد به رفع موانع توسعه تجارت کمتر شود. دولت‌‌‌های گوناگون در ادوار مختلف، همواره وعده هایی مبنی بر توسعه تجارت را می‌دهند و سعی می‌کنند با ارائه مشوق‌‌‌های صادراتی، مسکن‌‌‌هایی موقتی برای التیام آلام تجارت تجویز کنند، اما همه می‌‌‌دانند که اقتصاد و بازار با تجویز و تکلیف کار نمی‌‌‌کنند.

اختلالات سامانه جامع تجارت، همراه با ناکارآمدی مرکز مبادله ارز و طلای ایران در مدیریت تخصیص ارز و رفع تعهدات ارزی، به بحرانی عمیق در بخش تولید و تجارت ایران تبدیل شده است.

هر از گاهی خبری تلخ از حادثه‌‌‌ای دلخراش، قلب ایرانیان را جریحه‌‌‌دار می‌کند و خانواده‌‌‌هایی را داغدار می‌‌‌سازد. در واکنش به این رخدادها، اغلب به خطاهای فردی یا ضعف نظارتی بسنده می‌شود، اما واقعیت این است که بسیاری از این حوادث، در عوامل عمیق‌‌‌تری ریشه دارد. «تورم»، «تعرفه» و «تحریم» سه‌ضلع مثلثی پنهان‌‌‌اند که در پس بسیاری از فجایع انسانی نقش دارند؛ عواملی که در ظاهر اقتصادی‌‌‌اند، اما در عمل، ایمنی، سلامت و جان انسان‌‌‌ها را نشانه گرفته‌اند.

احتمالا کسی تصور نمی‌‌‌کرد صدمین روز دولت دونالد ترامپ چنین تمام شود؛ رئیس‌‌‌جمهور آمریکا در کمال تعجب با دولت ایران مذاکره کرد و حتی در گفت‌‌‌وگویی با مجله تایمز اعلام کرد که «فکر می‌‌‌کنم ما با ایران به توافق خواهیم رسید؛ کاری که هیچ‌‌‌کس دیگر نتوانست انجام دهد.» البته کارشناسان هنوز مطمئن نیستند که سرانجام مذاکرات ایران و دولت آمریکا به کجا خواهد رسید. از سوی دیگر ترامپ آغازگر جنگی موسوم به جنگ تعرفه‌‌‌ای شد که به گفته صاحب‌‌‌نظران، نقشه تجارت جهان را تغییر خواهد داد. در این پرونده تلاش می‌‌‌کنیم توضیح دهیم که در این صد روز کاخ‌سفید چه اقداماتی انجام داد و آنچه در دولت دونالد ترامپ رخ داده، چه تاثیری بر جای خواهد گذاشت.

صد روز از دور دوم ریاست‌جمهوری ترامپ گذشت. اقدامات ترامپ در این صد روز به گمانه‌‌‌زنی‌‌‌ها درباره رویکردش بسیار نزدیک بود و می‌‌‌توان جنگ تجاری را به‌عنوان پررنگ‌‌‌ترین اقدام سیاستی دولتش به حساب آورد. در این جنگ تجاری گسترده، چین بیش از هر کشور دیگری درگیر شده است و فهرست کالاهای چینی مشمول تعرفه روزبه‌روز بلندتر می‌شود. در واقع، عبارت بهتر این است که کالاهای بیشتری در فهرست جنگ تجاری آمریکا و چین قرار می‌‌‌گیرند و جنگ دوطرفه‌‌‌ای جریان دارد که محصولات کشاورزی تا فلزات مهم و کمیابی مانند آنتیموان از ابزارهای این جنگ هستند. یک‌طرف بر واردات کالاهای طرف دیگر تعرفه می‌‌‌بندد و طرف مقابل، صادرات فلزات کمیاب و مهم را محدود می‌کند.

بازگشت دونالد ترامپ به کاخ‌سفید در سال ۲۰۲۵، با سبک جسورانه و جنجالی‌‌‌اش، آمریکا و جهان را تکان داده است. در داخل، او با اصلاحات مهاجرتی سختگیرانه، کوچک‌‌‌سازی دولت، تعرفه‌‌‌های سنگین و اخراج گسترده مهاجران، قدرت‌‌‌نمایی کرده است؛ سیاستی که تورم را کاست، اما قیمت مواد غذایی را بالا برد، اقتصاد را آشوبناک کرد و متحدان را خشمگین ساخت.

بازگشت دونالد ترامپ به کاخ‌سفید، آن‌گونه که همگان انتظار داشتند، سیاست خارجی ایالات‌متحده آمریکا را دستخوش دگرگونی کرد. گرچه با تاملی در سیر تطور سیاست خارجی آمریکا در پس سال ۲۰۰۸ و سربرآوردن بحران مالی جهانی و مهم‌تر از آن پیامدهای فاجعه‌بار رویکرد بین‌الملل‌گرایی لیبرال و حتی غلبه انگاره‌های ایدئولوژیک بر استراتژی کلان آمریکا می‌توان شاهد یک «تغییر پارادایمی» در سیاست خارجی این کشور و پذیرش آغاز عصر رقابت قدرت‌های بزرگ و ضرورت حفظ و تقویت جایگاه آمریکا و مقابله جدی با رقبایی همچون چین و روسیه به عنوان هسته سخت سیاست خارجی آمریکا بود.

بیش از ۷۰‌درصد دشت‌‌‌های کشور از نظر برداشت از آبخوان، جزو دشت‌‌‌های ممنوعه محسوب می‌‌شوند؛ حال آنکه اغلب صنایع سنگین و نیمه‌‌‌سنگین کشور در این دشت‌‌‌ها استقرار یافته‌‌‌اند. همچنین با توجه به مساله آلودگی هوا، ازدحام ترافیک، تمرکز فراتر از توان محیطی جمعیت در شهرهای بزرگ و در مرکز کشور، ضرورت دارد که برخی از صنایع به‌ویژه صنایع سنگین و نیمه‌‌‌سنگین که عمدتا آب‌‌‌بر و انرژی‌‌‌بر هستند، از دشت‌‌‌های مرکزی به سواحل جنوب کشور انتقال یابند.

تحقیقات «موسسه جهانی منابع» (The World Resources Institute) نشان می‌دهد تا سال ۲۰۴۰ سرزمین ایران از جمله مناطقی در جهان خواهد بود که کمترین میزان بارش را خواهد داشت. بیش از ۴۰۰دشت یعنی حدود ۷۰‌درصد دشت‌‌‌های کشور، در وضعیت تنش آبی به سر می‌‌‌برند و از جمله دشت‌‌‌های دارای ممنوعیت برداشت از آبخوان به شمار می‌‌‌روند.

در سرزمینی که دولت داعیه‌‌‌دار حمایت از مستضعفان است، شهروندان برای تهیه ساده‌‌‌ترین داروهای حیاتی، هر روز در صف داروخانه‌‌‌ها ساعت‌ها معطل می‌‌‌شوند. امروز، حتی دسترسی به سرم، آنتی‌‌‌بیوتیک یا داروی صرع به چالشی ملی بدل شده است؛ بحرانی که شاید بیشتر از آنکه حاصل تحریم یا تقصیر دشمن باشد، نتیجه مستقیم سیاستگذاری و تصمیم‌گیری معیوب در بهداشت و درمان و صنعت دارو است که ظاهرا حتی در ابتدایی‌‌‌ترین وظایف خود مثل تضمین سلامت عمومی به بن‌‌‌بست رسیده است.

صنعت داروسازی ایران، به‌رغم ظرفیت‌‌‌های بالای فنی و زیرساختی، در سال‌های اخیر با چالشی تکرارشونده روبه‌‌‌رو بوده است؛ کمبود مقطعی داروهای حیاتی؛ بحرانی که بارها گریبان‌‌‌گیر بیماران، پزشکان و کادر درمان شده و در هر تکرار، صدای نارضایتی و هشدار را بلندتر کرده است.

هر سال با فرا رسیدن اول ماه مه، جهان برای لحظه‌‌‌ای درنگ می‌کند تا صدای یکی از خاموش‌‌‌ترین و در عین حال کلیدی‌‌‌ترین بازیگران اقتصاد را بشنود: کارگران. در ایران نیز این روز فرصتی است برای بازاندیشی درباره وضعیت گروهی که ستون فقرات تولید، خدمات و توسعه به‌‌‌شمار می‌‌‌آیند، اما در معرض مستقیم‌‌‌ترین ضربات بی‌‌‌ثباتی‌‌‌های اقتصادی قرار دارند.

در مطالعه جامعه مهم‌ترین موضوع این است که پدیده مورد مطالعه (در اینجا جامعه) از چه اجزایی تشکیل شده و این اجزا چه نسبتی با یکدیگر دارند و تاثیر آن بر سایر پدیده‌ها چیست. یکی از رویکردها در دسته‌بندی جامعه، مطالعه آن براساس قشر است. منظور از قشر، گروهی از افراد جامعه است که ویژگی‌‌‌های اجتماعی یکسانی دارند. مبنای افراز جامعه به اقشار می‌تواند براساس نابرابری‌‌‌ها (اقتصادی) و تفاوت‌‌‌ها (فرهنگی) در حوزه‌‌‌های مختلف باشد. هرکدام از جامعه‌شناسانی مانند مارکس، وبر، دورکیم و زیمل مبانی مختلفی همچون سرمایه، منزلت، تقسیم‌‌‌کار و تفاوت فرهنگی را مبنای خود برای دسته‌بندی جامعه قرار دادند و افراد متاخرتر معمولا بر مبنای کار یکی از آنها یا ترکیبی از آنها (مانند بوردیو) به قشربندی جامعه پرداخته‌‌‌اند.

شاید زمانی که هزاران کارگر در سال ۱۸۸۶ در شهر شیکاگو برای دستیابی به ‌روز کاری ۸ساعته دست به اعتصاب می‌‌‌زدند، هرگز فکر نمی‌‌‌کردند که ۱۴۰سال بعد، ‌‌‌ این روز به نمادی از اتحاد و همبستگی کارگران در برابر بهره‌‌‌کشی، بی‌‌‌عدالتی و نابرابری‌‌‌های ساختاری در نظام‌‌‌های اقتصادی بدل شود. این اعتراضات که به سرکوب شدید و در نهایت اعدام چند تن از رهبران جنبش انجامید، بعدها الهام‌‌‌بخش تصویب این روز به‌عنوان روز جهانی کارگر در بسیاری از کشورها شد. در ایران نیز، ۱۱اردیبهشت به‌عنوان روز کارگر شناخته می‌شود و فرصتی برای بازنگری در وضعیت کارگران، بررسی سیاست‌‌‌های حمایتی و تاکید بر ضرورت تحقق عدالت اجتماعی در حوزه کار و اشتغال است.

مذاکرات بین ایران و ایالات‌متحده از ۱۲ آوریل با میزبانی عمان آغاز شد و تاکنون سه‌دور آن برگزار شده است. درباره مذاکرات صورت‌گرفته و مذاکرات پیش‌‌‌رو می‌‌‌توان چند نکته ذیل را مطرح کرد. اول اینکه پس از پایان هر سه‌دور مذاکره، ارزیابی طرفین از فرآیند مذاکرات مثبت بوده است. ارزیابی مثبت از مذاکرات چنان برجسته و پررنگ بوده که مورد توجه رئیس‌جمهور آمریکا نیز قرار گرفته و او نیز رضایت خود را از سرعت و پیشرفت مذاکرات بارها اعلام کرده است.

روز شنبه رم، بار دیگر میزبان هیات‌‌‌های ایرانی و آمریکایی خواهد بود تا دور چهارم مذاکرات غیرمستقیم هسته‌‌‌ای بین طرفین و با تسهیل‌گری عمان در پیش گرفته شود.