حسین عبده تبریزی

در پایان نشستی که در آن در مورد ضرورت تک‌نرخی‌شدن ارز و امکان باز‌کردن حساب سرمایه صحبت کرده ‌بودم، یکی از مسوولان ارشد اقتصادی سابق، در یادداشت کوتاهی خطاب به بنده چنین نوشتند: «تا زمانی که تحریم‌ها پابرجاست، نمی‌توان حساب سرمایه را آزاد کرد؛ نمی‌توان محدودیت تجاری را صفر کرد. پیشنهاد می‌شود فعلا حرکت از چند نرخی به دو نرخی را حمایت کنیم. می‌دانیم دو نرخی مفاسد دارد، اما بهینه‌یابی مقید یعنی با قید تحریم.» دیشب فرصت یافتم پاسخی مکتوب برای ایشان فراهم کنم. از آنجا که مضمون این نامه صرفا گفت‌وگویی شخصی نیست و ابعاد عمومی و سیاستی دارد، متن آن را با خوانندگان محترم روزنامه‌ی دنیای اقتصاد در میان می‌گذارم:

بازار سهام ایران در ۲ماه ابتدایی سال ۱۴۰۴ اندکی رشد را تجربه کرد؛ اما پس از آن، روندی فرسایشی و بدون جهش جدی در پیش گرفت. شاخص کل که در ابتدای سال با امیدواری‌هایی درخصوص بهبود شرایط اقتصادی و کنترل تورم همراه شده بود، به‌تدریج و بیشتر تحت تاثیر روابط خارجی کشور وارد دوره‌ای از رکود در معاملات، بی‌اعتمادی سرمایه‌گذاران و نبود محرک‌های بنیادی شد.