تصمیم سخت در «جکسون‌هول»؛
پاول در دوراهی مهار تورم و حفظ اشتغال
گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد- محمد امین مکرمی: جروم پاول، رئیس فدرال‌رزرو آمریکا، در واپسین حضور خود در نشست سالانه جکسون‌هول پیش از پایان دوره‌اش در مه ۲۰۲۵، در شرایطی سخنرانی خواهد کرد که اقتصاد ایالات متحده نشانه‌هایی متناقض از ضعف و پایداری را همزمان به نمایش گذاشته است.
از یک سو رشد اقتصادی به حدود یک درصد کاهش یافته و تعدیل آمارهای اخیر وزارت کار، تصویر ضعیف‌تری از بازار اشتغال ارائه می‌دهد و از سوی دیگر، نرخ تورم همچنان نزدیک به یک درصد بالاتر از هدف ۲ درصدی باقی مانده و نگرانی‌ها از افزایش مجدد قیمت‌ها وجود دارد.
این وضعیت پاول را در نقطه‌ای حساس قرار داده است؛ جایی که همکاران او در کمیته سیاست‌گذاری پولی بر سر اولویت اصلی دچار اختلاف شده‌اند؛ عده‌ای تورم را تهدید بزرگ‌تر می‌دانند و گروهی دیگر خطر رکود و بیکاری را جدی‌تر ارزیابی می‌کنند.
در عین حال، هم دولت ترامپ و هم سرمایه‌گذاران انتظار دارند فدرال‌رزرو در نشست سپتامبر نرخ بهره را کاهش دهد؛ هرچند اهمیت اصلی، نه زمان دقیق کاهش بلکه چگونگی ترسیم مسیر آینده توسط پاول است.
بر اساس گزارش رویترز، پاول در سال ۲۰۲۲ با الهام از پل ولکر، رئیس فقید فدرال‌رزرو، وعده داد هر هزینه‌ای را برای مهار تورم بپردازد، اما یک سال بعد، در جکسون‌هول، رویکرد او تغییر کرد و بر حمایت از بازار کار تأکید نمود.
اکنون شرایط به گونه‌ای است که برخی از تحلیلگران او را در موقعیت مشابه آلن گرینسپن، رئیس فدرال‌رزرو در دهه ۹۰، می‌بینند؛ یعنی ضرورت نگاه به افق بلندمدت، عبور از داده‌های نوسانی و حرکت به سمت نرخ بهره‌ای نزدیک به سطح «خنثی» در محدوده ۳ درصد؛ با این حال، پایبندی پاول به «تصمیم‌گیری بر اساس داده‌ها» همچنان معیار اصلی اوست.
این رویکرد در مواردی به فدرال‌رزرو کمک کرده تا از اشتباهات پرهیز کند، اما در عین حال خطر عقب‌ماندن از تحولات واقعی اقتصاد را نیز در پی دارد.
نمونه اخیر، کاهش تاریخی آمار اشتغال ماه‌های مه و ژوئن بود که تصویر روشنی از ضعف بازار کار به دست داد و دستاویز طرفداران کاهش فوری نرخ بهره شد.
دولت ترامپ نیز فشار مضاعفی وارد می‌کند. تیم اقتصادی کاخ سفید به رهبری اسکات بسنت، وزیر خزانه‌داری، معتقد است ریسک تورم پایدار ناچیز است و افزایش بهره‌وری ناشی از مقررات‌زدایی می‌تواند آثار تورمی را خنثی کند؛ به همین دلیل، آنها اصرار دارند که فدرال‌رزرو بدون تأخیر سیاست پولی را تسهیل کند.
با این وجود، واقعیت اقتصادی پیچیده‌تر است. نرخ بیکاری طی ماه‌های اخیر ثابت مانده، بورس‌های آمریکا در وضعیت صعودی‌اند و نرخ بهره نیز نسبت به سال گذشته پایین‌تر است و اثر انقباضی کمتری دارد.
در عین حال، روند نزولی تورم که سال گذشته مشهود بود، اکنون متوقف شده و حتی نشانه‌هایی از افزایش دوباره بروز کرده است.
بدین ترتیب، پاول در سخنرانی جکسون‌هول باید بیش از پاسخ به یک پرسش، چشم‌اندازی ترسیم کند؛ آیا فدرال‌رزرو وارد چرخه کاهش‌های متوالی می‌شود، یا یک کاهش محدود و مشروط را کلید خواهد زد؟ البته سناریوی سومی هم وجود دارد و آن اینکه، آیا او همچنان صبر می‌کند تا داده‌های بیشتری شفافیت بیاورند؟
این انتخاب، نه‌تنها مسیر آینده سیاست پولی آمریکا را تعیین می‌کند، بلکه میراث هشت ساله پاول در بانک مرکزی را نیز شکل خواهد داد؛ دورانی پر از بحران‌هایی چون همه‌گیری کرونا، جهش تورمی، افزایش بی‌سابقه نرخ بهره و رویارویی‌های سیاسی با کاخ سفید. اکنون در واپسین ماه‌های ریاستش، پاول بیش از هر زمان دیگری میان دو هدف اصلی فدرال‌رزرو – ثبات قیمت‌ها و اشتغال کامل – گرفتار شده است.
